Refine
Language
- Polish (47) (remove)
Document Type
- Books (47) (remove)
Has Fulltext
- no (47) (remove)
Erich Fromm (1900-80) – amerykański socjolog, psycholog i filozof pochodzenia niemieckiego, twórca psychoanalizy humanistycznej, intelektualista uznawany za jednego z najwybitniejszych humanistów XX wieku, autor kilkudziesięciu książek, w tym tak ważnych jak >Ucieczka od wolności<, >Zapomniany język<, >Mieć i być<, >Patologia normalności<, Zdrowe społeczeństwo, Patologia normalności, Rewizja psychoanalizy czy właśnie Serce człowieka. W tej książce autor próbuje odpowiedziec na zasadnicze dla człowieka pytania: Co to jest dobro? Co to jest zło? Na ile człowiek zdolny jest do zła, na ile do dobra? Do jakiego stopnia zachowanie człowieka zdominowane jest przez instynkty, a do jakiego przez jego świadomość? I czy wreszcie słuszna czy nie jest teoria K. Lorenza o instynkcie zła. Oczywiście Fromm w swym optymistycznym przesłaniu uważa, że człowiek, mając choć krztynę odpowiedzialności, jest istotą, której serce ciąży ku dobru.
Filozofia jest bogatym źródłem alternatywnych narracji opisujących, w jaki sposób powinniśmy chronić prawa człowieka; narracji, które rozwinęły się w czasach istnienia XX-wiecznych rządów totalitarnych. Niniejsza książka skupia się na myśli dwóch filozofów tego okresu – Ericha Fromma i Isaiaha Berlina. Analiza ich przemyśleń pozwala na ukazanie nowej filozoficznej koncepcji państwa i prawa opartej na wartościach godności ludzkiej i solidarności, uzasadnianych za pomocą argumentów odmiennych od >tradycyjnie uniwersalistycznych<. W koncepcji tej, zakorzenionej w ludzkim doświadczeniu, prawo musi uwzględniać zmieniające się okoliczności, być nakierowane na utrzymanie chwiejnej równowagi między różnymi i czasami przeciwstawnymi wartościami. Rozważania filozofów są zaskakująco aktualne i ukazują, że zagrożenia, które wystąpiły w XX wieku, czyhają na nas także dziś.
Podjęty w monografii temat charakteryzuje się uniwersalnością, albowiem problematyka wojny i pokoju jest stale aktualna i niezmiernie znacząca. Co więcej, o uniwersalności tematu świadczy i to, że wojna, jako destrukcyjne zjawisko społeczne, nie została jak dotychczas wyeliminowana z przestrzeni społeczno-politycznej. Stąd dyskurs naukowy nad genezą kolektywnej agresywności może stanowić nowy impuls w debacie zarówno naukowej i politycznej, jak i medialnej ze Wstępu.