Refine
Language
- Polish (5) (remove)
Has Fulltext
- yes (5) (remove)
Year of publication
- 2011 (5) (remove)
Настоящая статья является попыткой прочтения русской фэнтези авторов женщинписательниц Елены Хаецкой и Марии Семёновой, с точки зрения гендерных исследований. Автор статьи находит в мироощущении и субъективности героев черты матриархальной (в романе Семёновой Волкодав) и патриархальной (в цикле новелл Е. Хаецкой, под общим названием Мракобес) структур. В том, как герой реагирует на окружающиймир, происходящие события и женщину, воплощается его субъективность, отражающаяэти системы общественных отношений. Автор статьи показывает тоже, как образ женщины меняется под влиянием точки зрения героев‑мужчин(в зависимости от того, какойтип общественных отношений они представляют собой): от богини по проститутку, отпочитания по страх перед ее натуральностью и телесностью.Главные слова: гендер, герой фэнтези, женская фэнтези, патриархальное/матриархальноемироощущение.
Przedmowa
(2011)
Polish pedagogical studies, with a few exceptions, still discount contemporary trends in psychoanalysis. Erich Fromm was the critical followers of Freud. His thoughts are often called humanistic psychoanalysis or radical humanism. Fromm is calling into question the universal opinions and theories. Fromm does not limit the concept of authority only to the psychoanalytic category of the superego or authoritarian personality (sadomasochistic), examined by the Frankfurt School. Fromm’s category of authority is almost always used in the context of opposition to conformism of contemporary society. Although Fromm criticizes the authority, not all relations of authority – subordinate are pathological. For example good teacher does not HAVE authority, but his IS authority; this relation is free from the exploitation of people. The pedagogy of radical humanism criticizes conformity and demystifies lot of anti-humanistic ideologies. The understanding of Fromm’s authority concept is a clue to resolve many contemporary educational problems.
Euthyphro and Socrates – a study of cases [Eutyfron i Sokrates – studium dwóch typów religijności]
(2011)
The question of Socrates' piety as well as all the issues that it entails (including the problem of the sources' reliability) have been mainly addressed in the theological or philosophical context. In order to broaden such an approach it may be useful to refer to another, psychological perspective. Socrates, namely, together with one of his memorable interlocutors, Euthyphro can be very interestingly analysed and differentiated in the terms of the two modes of existence distinguished by Erich Fromm. The very self-confident piety of Euthyphro, in particular, turns out to be the one of the having mode: it focuses on the possession of literally understood gods' favours and ethical purity. The analysis of the Socrates' mode of existence is slightly more difficult but still possible. As soon as some forms of Socrates' rationality (including Socratic elenchus, irony, and ignorance as well as the references to daimonion) are investigated it is argued that the Socrates' piety can be classified as specific to the being mode. It is constituted by the constant process of rational inquiry, during which the philosopher neither resigns from the application of his rational faculties nor elevates his reason to the status of the sole and absolute principle.
[Podsumowanie] Interpretacjonistyczna analiza stawiająca sobie za cel zrozumienie ludzkich działań jako zakorzenionych w przekonaniach, jako realizujących przypisany im przez aktora subiektywnie sens, może osiągnąć swój cel po-przez ukazanie funkcji jakie pełnią one względem nieświadomych potrzeb psychicznych oraz trwania i reprodukcji struktury społecznej, której emanację stanowią. W tej perspektywie narracje uczestników życia politycznego o pro-cesach i zjawiskach, których doświadczają, stają się zrozumiałe poprzez od-niesienie do warunków egzystencji, w których powstają. Owe narracje, na które składają się różnorakie powiązane ze sobą sądy o rzeczywistości – diag-nostyczne, prognostyczne, wartościujące czy jakiekolwiek inne – stanowią oczywiście rezultat świadomego namysłu jednostki. Jednak myślenie i jego rezultaty, w postaci mniej lub bardziej złożonych systemów przekonań – ta-kich jak ideologie i doktryny – nie mają tu charakteru czysto intelektualnej aktywności lecz z racji funkcji jakie wypełniają, zawsze zawierają pewien komponent emocjonalny o podłożu nieświadomym. Interpretacja opierająca się na psychoanalizie kulturowej Fromma powinna przebiegać następująco. W pierwszym etapie konieczne byłoby od-tworzenie na bazie empirycznie dostępnych świadectw, takich jak zwerbali-zowane sądy, preferencje i przekonania aktora, jego wyobrażeń czy narracji o danym fragmencie rzeczywistości. Następnie poprzez odniesienie do po-trzeb psychicznych człowieka przeanalizowanie ich pod kątem potencjału gra-tyfikacyjnego jak również możliwości symbolicznej reprezentacji poszczegól-nych form socjalizacji i asymilacji. Następnym krokiem byłaby próba okre-ślenia orientacji charakterologicznej aktora poprzez zidentyfikowanie, które z tych form znajdują najpełniejszy wyraz symboliczny w narracji aktora. Os-tatnim etapem – najtrudniejszym najbardziej pracochłonnym i najbardziej na-rażonym na błędy – będzie skonfrontowanie charakteru indywidualnego z do-minującym charakterem społecznym, w celu ukazania pozycji i stosunku akto-ra do struktury społeczno-ekonomicznej społeczeństwa, w którym żyje.