Artykuł ma na celu analizę wybranych spektakli Angéliki Liddell, współczesnej hiszpańskiej dramaturżki, reżyserki i aktorki teatralnej poprzez teorię psychoanalityczną Ericha Fromma. Głównym konceptem, który wydaje się być kluczowy dla dogłębnego zrozumienia wymowy Liddellowskich sztuk, jest koncept nekrofilii, czyli umiłowania zniszczenia, śmierci i rozkładu, w przeciwieństwie do biofilii, orientacji życiowej nakierowanej na wzrost i syntezę. Sztuką, która jest rozpatrywana szczególnie dogłębnie pod kątem charakteru nekrofilijnego jest >Rok Ryszarda<, wystawiona w 2005 roku wariacja na temat >Króla Ryszarda III< Szekspira. Motywy, jakie pojawiają się w tym przedstawieniu, będą powracały w kolejnych tekstach wychodzących spod pióra Liddell, takich jak >Co zrobię z tym mieczem? Wokół problemu Prawa i Piękna< czy „Liebestod – zapach krwi stoi mi wciąż przed oczami – Juan Belmonte<. We wszystkich tych sztukach znajdziemy centralną figurę, która na skutek fizycznej deformacji wykluczona jest ze świata miłości, a więc skazana na samotność. Samotność ta wywołuje ogromny lęk i agresję, która popycha bohatera do wejścia ze światem w więź sadystyczną, bazującą na kontroli. Jednak jak zauważyła Simone Weil, najdoskonalszym przejawem siły, najpełniejszą formą kontroli jest zabicie obiektu, toteż ostatecznie bohaterowie Liddell pławią się w krwi, zaś ona sama próbuje przedstawić widzowi akty najbardziej odrażającej przemocy jako rytuały, które mogą nam pomóc w odnalezieniu trascendencji. Jej pesymistyczna i z punktu widzenia psychologicznego wypaczona koncepcja miłości, wedle której zawsze ostatecznie zabija się to, co się kocha, stoi w jaskrawej sprzeczności z biofilijną etyką Fromma, dla którego, jak przytaczamy w artykule, miłość do troska, odpowiedzialność poszanowanie i poznanie. Ostatecznie w artykule podkreśla się psychopatologiczny charakter Liddellowskiej ideologii, zwracając uwagę na konieczność oceny dzieła sztuki nie tylko przez pryzmat estetyki, ale także etyki, społecznego wpływu dzieła.
El presente artículo es una aproximación al personaje de Ricardo, protagonista de >El año de Ricardo< de Angélica Liddell, desde el punto de vista del psicoanálisis de Erich Fromm. Un concepto especialmente útil a la hora de abordar esta reescritura moderna de la famosa tragedia shakespeariana es la >orientación necrófila<, un término acuñado por Erich Fromm para describir un carácter destructivo, que manifiesta una clara fijación en las actividades y los procesos contrarios a la vida, al desarrollo, al crecimiento. Una herramienta complementaria, que también se emplea en el análisis del personaje, es la noción de >carácter anal<, de Freud, cuyas teorías han sido reinterpretadas y elaboradas por Fromm. Siguiendo el planteamiento de Liddell, en el artículo se destaca el íntimo vínculo que existe entre la estructura psíquica y la vida pública del personaje, y, por extensión, de cualquier político.