Refine
Language
Document Type
- Articles (455)
- Reviews (54)
- Books (33)
- Forewords (7)
- Interviews (7)
- Dissertations (6)
- Event Reports (4)
- Collections (3)
Year of publication
- 2000 (569) (remove)
Predmluwa
(2000)
Avant-propos
(2000)
This article discusses the role of philosophy in humanistic psychology. Specifically, the author draws on concepts from Erich Fromm, Carl Rogers, Socrates, and others. The author discusses what it means to be human, the characteristics of the self, and the division between feeling and thought. Finally, the author concludes with some speculations on dialogue between persons, especially the interactions between therapist and client.
W rozwoju psychoanalizy, której początki sięgają przełomowego dzieła Zygmunta Freuda >Die Traumdeutung. Über den Traum< z roku 1900, można obserwować bogatą dynamikę zjawisk, sporów i nurtów. W kolejnych dekadach zaznaczył się podział na psychoanalizę ortodoksyjną, czyli Freudowski styl uprawiania psychologii, i koncepcje dysydentów, jak np. Karola Gustawa Junga (psychologia analityczna) czy Alfreda Adlera (psychologia indywidualna). Stanowisko Fromma określa się jako analityczną psychologię społeczną. Różnice między dysydentami a Freudem widać już w samym pojęciu nieświadomości. Dla Freuda nieświadomość jest przede wszystkim dominującą funkcją aparatu psychicznego jednostki pierwotnie samowystarczalnej. To sfera ukryta przed okiem świadomości, ale potężna, irracjonalna, która składa się z energii libido, treści wypartych i treści tłumionych. W tzw. drugiej topice psychiki z roku 1932 Freud wyróżnił tu jeszcze trzy struktury, czyli Id, Superego i Ego, którym przypisał różny stopień świadomości – wyłączając Id jako żywioł całkowicie nieświadomy. Nie wchodząc w szczegóły i pomijając koncepcje Junga, a także Adlera – wypada nam skupić się na definicji nieświadomości w ujęciu Fromma. Otóż mówi on o tzw. nieświadomości społecznej, która bezpośrednio relacjonuje jednostkę z kontekstem międzyludzkim. Jednocześnie amerykański psycholog odwołuje się do pism Freuda jako źródłowej inspiracji dla swojej perspektywy badawczej, co umiejętnie wydobywa Robert Saciuk, który >Rewizję psychoanalizy< … przełożył na język polski i zaopatrzył na końcu w informatywną notatkę o autorze, w której trafnie podkreśla Freudowski rodowód myśli Fromma, a mówiąc bardziej konkretnie – jego zakotwiczenie w twórczej inspiracji pracy ojca psychoanalizy, pt. Group Psychology and the Analysis of the Ego, w której czytamy.
After a brief exploration of Hegel's writing on the formation of self-consciousness, including the place of religiosity in this formation, the article examines Kojeve's response to a Hegelian homo religiosus, followed by a counter-response to Kojeve's atheism through a peculiar, Jaspersian reading of Erich Fromm's discussion of the >X< experience. Finally, it will be argued that the desire for mutual recognition, and humanity's yearning for transcendence, are essential experiences in the formation of self-consciousness.
[Blurb] Erich Fromm (1900-1980) to jeden z najwybitniejszych i najwszechstronniejszych myślicieli XX wieku, twórca psychoanalizy humanistycznej, filozof, psycholog społeczny, autor tak głośnych prac, jak Ucieczka od wolności, O sztuce miłości, Analiza ludzkiej destrukcyjności, Mieć czy być? Niniejsza książka stanowi całościową prezentację jego poglądów. Szczególną uwagę poświęcono jego antropologii społecznej, filozofii religii i utopii zdrowego społeczeństwa.