Refine
Language
- Polish (429) (remove)
Document Type
- Articles (292)
- Books (57)
- Dissertations (30)
- Collections (19)
- Forewords (15)
- Reviews (13)
- Interviews (3)
Nasza epoka absurdu
(1992)
Naza epoka niedorzecznosci
(1992)
The article explores the romantic face of cannibalism where the act of devouring human flesh is deconstructed as the ultimate expression of love. It focuses on the issue of love cannibalism and the romanticised myth of the loving cannibal which has been functioning as a successful cultural metaphor since the 1990s. The article sets love cannibalism in the broader context of necrophilia, understood both in terms of a sexual disorder and a morbid fascination with the subject of love in death, Finally, it compares the romantic representation of cannibalism in contemporary texts to the similarly romantic depiction of AIDS, the infection which is treated as equivalent with taking control of the lover's body. The core of the article is the discussion of two criminal cases – Jeffrey Dahmer's and Issei Sagawa's – which serve to illustrate the relationship between love cannibalism and necrophilia. The argument is further expanded to examine various representations of necrophilia and love cannibalism in contemporary literature and film.
Niniejszy artykuł zawiera w istocie dwa wątki. Pierwszy, stanowiący tło dla kolejnego, traktuje o specyfice poznania humanistycznego i jego fi¬lozoficznym uprawomocnieniu. Te rozważania prezentowane są jako uza¬sadnienie dla metodologii politologicznego interpretacjonizmu oraz przesłanka jego wzbogacenia pojęciowością zaczerpniętą z psychoana¬lizy kulturowej Fromma. Autor, odwołując się do antypozytywistycznego przełomu w humanistyce, identyfikuje wątki tej tradycji metodologicznej zarówno w psychoanalizie, jak i podejściu interpretacjonistycznym. Na¬stępnie prezentuje kluczowe pojęcia Frommowskiej psychoanalizy, by zaproponować bazującą na nich procedurę analityczną, mieszczącą się w rodzinie interpretacjonistycznych metodologii.
[Podsumowanie] Interpretacjonistyczna analiza stawiająca sobie za cel zrozumienie ludzkich działań jako zakorzenionych w przekonaniach, jako realizujących przypisany im przez aktora subiektywnie sens, może osiągnąć swój cel po-przez ukazanie funkcji jakie pełnią one względem nieświadomych potrzeb psychicznych oraz trwania i reprodukcji struktury społecznej, której emanację stanowią. W tej perspektywie narracje uczestników życia politycznego o pro-cesach i zjawiskach, których doświadczają, stają się zrozumiałe poprzez od-niesienie do warunków egzystencji, w których powstają. Owe narracje, na które składają się różnorakie powiązane ze sobą sądy o rzeczywistości – diag-nostyczne, prognostyczne, wartościujące czy jakiekolwiek inne – stanowią oczywiście rezultat świadomego namysłu jednostki. Jednak myślenie i jego rezultaty, w postaci mniej lub bardziej złożonych systemów przekonań – ta-kich jak ideologie i doktryny – nie mają tu charakteru czysto intelektualnej aktywności lecz z racji funkcji jakie wypełniają, zawsze zawierają pewien komponent emocjonalny o podłożu nieświadomym. Interpretacja opierająca się na psychoanalizie kulturowej Fromma powinna przebiegać następująco. W pierwszym etapie konieczne byłoby od-tworzenie na bazie empirycznie dostępnych świadectw, takich jak zwerbali-zowane sądy, preferencje i przekonania aktora, jego wyobrażeń czy narracji o danym fragmencie rzeczywistości. Następnie poprzez odniesienie do po-trzeb psychicznych człowieka przeanalizowanie ich pod kątem potencjału gra-tyfikacyjnego jak również możliwości symbolicznej reprezentacji poszczegól-nych form socjalizacji i asymilacji. Następnym krokiem byłaby próba okre-ślenia orientacji charakterologicznej aktora poprzez zidentyfikowanie, które z tych form znajdują najpełniejszy wyraz symboliczny w narracji aktora. Os-tatnim etapem – najtrudniejszym najbardziej pracochłonnym i najbardziej na-rażonym na błędy – będzie skonfrontowanie charakteru indywidualnego z do-minującym charakterem społecznym, w celu ukazania pozycji i stosunku akto-ra do struktury społeczno-ekonomicznej społeczeństwa, w którym żyje.
Euthyphro and Socrates – a study of cases [Eutyfron i Sokrates – studium dwóch typów religijności]
(2011)
The question of Socrates' piety as well as all the issues that it entails (including the problem of the sources' reliability) have been mainly addressed in the theological or philosophical context. In order to broaden such an approach it may be useful to refer to another, psychological perspective. Socrates, namely, together with one of his memorable interlocutors, Euthyphro can be very interestingly analysed and differentiated in the terms of the two modes of existence distinguished by Erich Fromm. The very self-confident piety of Euthyphro, in particular, turns out to be the one of the having mode: it focuses on the possession of literally understood gods' favours and ethical purity. The analysis of the Socrates' mode of existence is slightly more difficult but still possible. As soon as some forms of Socrates' rationality (including Socratic elenchus, irony, and ignorance as well as the references to daimonion) are investigated it is argued that the Socrates' piety can be classified as specific to the being mode. It is constituted by the constant process of rational inquiry, during which the philosopher neither resigns from the application of his rational faculties nor elevates his reason to the status of the sole and absolute principle.
Przedmiotem pracy jest analiza poglądów Ericha Fromma dotyczących właściwego funkcjonowania społeczeństwa. Przedstawia ona fragment jego wieloletniej twórczości z dziedziny badań nad zachowaniem poszczególnych jednostek oraz ich relacji w stosunku do całości społeczeństwa. Podstawowym zagadnieniem jest odpowiedź na pytanie: czy jest możliwe stworzenie dobrego społeczeństwa według wytycznych jakie przedstawia Fromm. Niezbędnym elementem jest analiza biografii niemieckiego myśliciela oraz tła historycznego, z których wynika wiele wniosków dotyczących jego późniejszych poglądów. Na podstawie długich lat pracy z ludźmi Fromm pisze szereg książek dotyczących relacji międzyludzkich, które przekładają się na relację w społeczeństwie. W tej pracy pragnę wykazać, iż Fromm nie tworzy utopii w tradycyjnym znaczeniu, tworzy on wizję drogi do niego, która jednak u swego celu nie jest nieosiągalnym ideałem, tylko rzeczywistym światem ludzi zadowolonych z siebie. W zakończeniu zawarta jest krótka analiza wpływu jego twórczości na świat od czasu ukazania się >Zdrowego społeczeństwa< w 1955 roku.
The concept of this qualification work is to look at the question of human nature. This subject is narrowed down to an assumption that the human nature is not a solid or given substance but rather a question that needs to be answered. This interpretation is then discussed from a point of view of three thinkers. Those are: Erich Fromm, Mircea Eliade and Carl Gustav Jung, chronologically in this order. Except the original presumption ideas of these men differ quite noticeably, or at least between the two main ones, who are Jung and Fromm. These differences are then presented throughout this work. Ideas of Mircea Eliade are used as a thematic bridge to fill the gap between the two at first seemingly incompatible islands Carl Gustav Jung and Erich Fromm. At the end, an attempt to find certain similarities between the main characters is submitted.